اشعار

نـثـار روح چـنـان کـوه عــمـۀ سـادات           در ابـتـدای غـزل فـاتحه مـع الصلوات

برای اینـکـه شود جـاودانـه در تـاریـخ           گـذاشـت در وسط کـربـلا دو تا مـرآت

بانوی عشق، صبر و حیا وامدار توست            باغ بهـشت، زنده به بوی بهـار توست

زیـن ابـی و زهـرۀ زهـرای اطـهـری            منظومۀ زمین و زمان در مدار توست

مـادر رنـج و غـم و آلام می‌مـیرد بیا            یـادگـار کـربـلا در شـام می‌مـیـرد بیا

پاسدار نهضت خونین عاشورای عشق            پـاسـبان پـرچـم اسـلام می‌مـیـرد بـیـا

بُـوَد آخـریـن لـحـظـۀ عــمـر مـن            اَلا شـام غـم بـا تـو گـویـم سـخـن

چه خوش بود آئـین غـم خواریت            ز آل عــلـی مــیــهــمــان داریـت

تا چشم گـشودم که در آغـوش تو بودم            مدهوش دلـم بودی و مدهـوش تو بودم

بالاتـر از این رنـگ نـدیـدم به جـهـانـم            یکسال نه یک عمر سیه پـوش تو بودم

امشب به سبک کرب‌و‌بلا گریه می‌کنیم            هـمـراه سـیِّـد الشُّـهـداء گـریـه می‌کـنـیم

صاحب زمان گرفته عزا گریه می‌کنیم            از داغ روح صبر و وفـا گریه می‌کنیم

این مدتی که می‌گـذرد در عزای تو            روزی نـبـوده اشک نریـزم بپای تو

یک سال و نیم شمع شدم سوختم حسین            یک سال و نیم آب شدم در عزای تو

سایه‌ای مانده فـقـط بعد تو از خواهر تو            من فـقـط مـانـده‌ام و داغ تـن بـی‌سـر تو

کهنه پیراهنی از توست فقـط مونس من            یادگـاری که دهـد عطـر تـو و مـادر تو

بر قـرار و در مـدارِ بـاوفـایـی زیـستی            ای که پیش از کربلا هم کربلایی زیستی

با محمّد زخم خوردی، با علی فرقت شکافت            مصطفایی زیستی و مرتـضایی زیستی

امشب سری به خـلوت پروانه‌ها بزن            با یک دل شکـسته خـدا را صدا بزن

امشب بیا به روضۀ یک خواهرشهید            طـعـنه بـه غـربت دل آئـیـنـه‌هـا بـزن

زیـنـبـم؛ اسـطـوره‌ام مـهـر و وفـا را            نــور مـی‌پـاشـم تــمــام کــبــریــا را
در تـمـام عـمـر، بـا صـبـر و مـدارا            یـک به یـک از پـا درآوردم بـلا را

کـنج حـیاط خـانۀ خود، بـین بـسـترش            بـانـو رسیـده بود به سـاعـات آخـرش
 خیره به گوشه‌ای شده بود و یکی یکی            رد می‌شـدنـد خـاطـره‌ها از بـرابـرش

هر دم به آخـرین سخنت گـریه می‌کنم            یـاد غـروب و زخـم تنت گریه می‌کنم

یکـدم بـیا ببـیـن که فـتـادم ز پا حسین            دائـم به غـصه و محـنت گریه می‌کنم

از نسل یک حقیقتِ دور از مَجاز بود            زینبْ که شاهـزادۀ مُـلکِ حِـجـاز بـود

با سرشکـسـتگی ابـداً سِـنخیت نداشت            این کوه صـبر مثـلِ پـدر سرفراز بود

با اشـک بـی‌زوال خـودم گریه می‌کنم            بر روز و ماه و سال خودم گریه می‌کنم

این پلک ها به روضۀ تو‌ زخم شد حسین            پس بـا زبـان حـال خودم گریه می‌کنم

همیشه غرقِ غمم نقلِ این دقایق نیست            که حال و روزِ من آن حال و روز سابق نیست

من آن صنوبر خشکم که شعله ور شده‌ام            از آنچه فکـر کنی بی‌تو پـیر تر شده‌ام

این خانه گرچه بهرِ تو شاها محقّر است           لطفی کن و بیا که دمِ مرگِ خواهر است
یک عمر زخم بستن و یک عمر اشک و آه           افـتاده بـر دلـم که دگـر شـامِ آخـر است

کیست زینب آسمان در مَحضَرَش اُفتاده است           پیشِ او خورشید با خاکسترش اُفتاده است
شام چیزی نیست تا ویران کُنَد با خطبه‌اش           بالِ عـزرائیل پایِ شَهـپَـرَش اُفتاده است

بس که با خود ماتم از کرب و بلا برداشته            بوی غصه کوچه‌های شام را برداشته
این دوتا تا عرش بالا رفته که گلدسته نیست            زینب است و دست های بر دعا برداشته

به مـدیـنـه خـبـرِ سوخـتـنـش را نبرید            آه در سـایـه بـیـائـیـد تـنـش را نـبـریـد
پیشِ او نامِ حـسین و حسنـش را نبرید            از روی سیـنۀ او پیـرهـنش را نـبـرید